استاد دانشگاه صنعتی شریف: صنعتگران از روی پژوهشگران فشار روانی را بردارند!

به گزارش اخبار مهندسی صنایع ایران به نقل از مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، علیرضا خالو استاد دانشگاه صنعتی شریف و مدرس سازه و زلزله در مورد وضعیت تعامل و همکاری صنعت و دانشگاه در ایران اظهار کرد: در عمده جوامع پیشرفته، ابتدا صنعت بوده و بعد از آن دانشگاه شکل پیدا کرده است. در این میان نیز صنعت موارد ویژه، تحقیقاتی و علمی خود را برای بررسی بیشتر به دانشگاه ها واگذار می کرده است تا به واسطه این همکاری، اهل علم معضلات و مشکلات عرصه صنعت را مرتفع کنند.
وی افزود: اما در کشورهایی نظیر ایران، به آن شکلی که باید و شاید صنعتی وجود نداشته و اگر هم بوده از کیفیت پایین و نازلی برخوردار بوده است. در این دست کشورها، دانشگاه پیش از صنعت ایجاد شده بود، بنابراین در کشوری نظیر کشور ما برای انتقال کارهای صنعتی به دانشگاه و تعامل این دو حوزه تا حدودی کار با مشکل مواجه می شود.
این مدرس سازه و زلزله با اشاره به اینکه البته کشورهای دیگری نظیر ترکیه، مالزی و کره جنوبی نیز در ابتدا همچون ما بودند و در ادامه تغییر رویه دادند، ادامه داد: صنعتگران باید بپذیرند که درصدی از سرمایه گذاری شان در دانشگاه ها به هدر می رود. البته هدر، بدان معنا که مثلا ۱۰ طرح از سوی دانشگاه به صنعت یا از طرف صنعت به دانشگاه ارائه می شود، اما در نهایت دو طرح و ایده قابلیت اجرایی شدن پیدا می کنند و هشت طرح و ایده دیگر در همان مرحله نظری باقی می مانند. به همین خاطر، صنعتگران ما باید توجه داشته باشند که این اتفاقات نیز بخشی از کار پژوهشی به شمار می رود و صاحبان صنایع ما نباید توقع عملیاتی شدن هر ۱۰ طرح را داشته باشند.
استاد دانشگاه صنعتی شریف درباره برخورد صنعتگران با ایده ها و پژوهش ها تاکید کرد: صنعتگران باید بپذیرند که سرمایه گذاری روی یک طرح و ایده برای آن ها به نوعی ریسک هم محسوب می شود چرا که به هر علتی، شاید طرح مورد نظرشان به درآمدزایی نرسد.
وی در این باره ادامه داد: اگر صنعتگران گمان می برند که پژوهش، سرمایه گذاری و زمان، در ادامه سبب عملیاتی شدن و سرانجام سوددهی و بازدهی مالی طرحی می شود، باید بگویم که گمان اشتباه و غیرقابل قبولی برده اند. صنعتگران کشوری که این گونه کار می کنند، بازگشت سریع سرمایه همراه با سود را مدنظر دارند و برای این دست سرمایه گذاران و صنعتگران آینده کشور چندان مهم نیست یا دست کم در اولویت شان قرار ندارد.
این مدرس سازه و زلزله با تاکید بر این که، باید با سرمایه داران و صنعتگرانی کار کنیم که به فکر سود کوتاه مدت نباشند، یادآور شد: البته برخی سرمایه گذاران نظیر افرادی که دستی در ساخت و ساز دارند نه صنعتگر که سرمایه گذار محسوب می شوند و روی صحبت ما با آنان نیست.
خالو با بیان این که پژوهشگران در جریان عملیاتی شدن پژوهش های خود، فشار بسیاری تحمل می کنند، در این باره گفت: پژوهشگران فشار روانی بسیاری متحمل می شوند از آن رو که صنعت گران از آنان توقع دارند پژوهش های شان بسیار سریع عملیاتی و منجر به بازدهی مالی مناسب شود که همچین جهشی در هیچ جای دنیا صورت نمی گیرد.
وی در این باره ادامه داد: برای رسیدن به بازدهی مالی مناسب، باید مراحلی طی شود که تحقیقات نظری، مطالعات تجربی، ورود به مرحله سخت افزاری و سرانجام بازدهی مالی از جمله مراحلی هستند که برای به ثمر رسیدن ایده و طرحی باید یک به یک پشت سر گذاشته شوند.
این مدرس سازه از صنعتگران خواست تا فشار را از روی پژوهشگران بردارند و در این باره ادامه داد: متاسفانه انتظارات از سوی اهل صنعت از خانواده علم بسیار بالاست به همین خاطر از آغاز پژوهش تا سود دهی آن، دانشگاهیان و صنعت گران باید به یک تعامل معقولی برسند.
وی در مورد نقش دولت در این زمینه نیز اظهار کرد: در بسیاری از جوامع، برخی از بودجه های تحقیقاتی را خود دولت پرداخت می کند که البته مرتبط با بخش های ملی می شود. بنابراین در برخی پروژه ها که پروژه های ملی باشد پای دولت هم می تواند به میان بیاید.
خالو در مورد همکاری صنعت و دانشگاه افزود: ما باید بعد از بررسی مشکلات پیش رو در راستای تعامل این دو حوزه، بدون هیچ تعصب و عنادی به حل آن ها بپردازیم. البته کارهای بسیاری صورت گرفته است، اما هنوز در میانه راه هستیم و تا مقصد راه بسیاری پیش رو داریم.
این مدرس دانشگاه صنعتی شریف در پاسخ به پرسشی مبنی بر این که، استادان دانشگاه چگونه می توانند کمک بیشتری به دانشجویان در راستای ارائه پژوهش های تولید محور داشته باشند، بیان کرد: بخش مهم این موضوع به دوران دبیرستان دانشجویان باز می گردد، چون از آن جاست که دانشجویان فردا با فعالیت های تجربی به مدد استقلال فکری و فراغت بال بیشتر می توانند برای پرورش ایده و عملیاتی کردن آن ذهن خود را تربیت کنند.
وی با انتقاد از این که مراحل تحصیل در کشور ما خیلی فرمولی و خشک پیش می رود، از مسوولان و خانواده ها خواست تا از همان دوران دبیرستان به جوانان اجازه شکوفایی بدهند نه این که با راه های گوناگون و به واسطه فعالیت های نا کارآمد انرژی آن ها را مصرف کنیم.
خالو در قالب بررسی لایه های علمی جامعه اشاره ای هم به طبقاتی شدن علم داشت و دراین باره نیز گفت: یکی از نکات دیگری که باید مورد توجه قرار گیرد این است که ما به لحاظ دانش با دو لایه بسیار کم سواد و بسیار با سواد مواجه هستیم. یعنی در واقع لایه میانی را نداریم و همین سبب شده تا صنعت دچار مشکل شود.
این مدرس دانشگاه با بیان اینکه، افزون بر ایجاد تعامل بیشتر بین صنعت و دانشگاه باید این لایه های میانی را هم تقویت کنیم، در پاسخ به این پرسش که چگونه می توان لایه میانی را تقویت کرد، گفت: ملاک قرار ندادن مدرک اشخاص برای استخدام، می تواند یکی از عوامل تقویت لایه های میانی باشد. یعنی استخدام شخص کارآمد و توانمند در عرصه صنعت حتی با دیپلم و فوق دیپلم، البته در صورتی که توان کار سخت افزاری داشته باشد، مهم تر از مدرک گرایی‌ست. دلیلی ندارد ما درگزینش های مان مدرک را یکی از عوامل اصلی استخدام تعریف کنیم چرا که مهم کارآمدی افراد است. همانطور که جوامع پیشرفته بیشتر به فکر استخدام افراد کارامد هستند تا افرادی با مدارک فوق لیسانس و دکترا تا آن جا که حتی پایه حقوق افراد نیز در این دست کشورها بر اساس کارامدی کارمندان تعیین می شود و نه مدرک آن ها، ما نیز این مهم را باید الگو قرار دهیم.